Staw łokciowy jest stawem zawiasowo-rotacyjnym. Ogólną zasadą leczenia urazów łokcia jest jak najszybsze rozpoczęcie ćwiczeń czynnych. Często po skomplikowanych złamaniach celem leczenia operacyjnego jest uzyskanie anatomicznego ustawienia odłamów ale również na tyle skuteczna stabilizacja złamania aby można było już w pierwszych dniach po zabiegu rozpocząć ćwiczenia.
Ze względu na specyfikę funkcji kończyny górnej jakiekolwiek ograniczenia ruchomości łokcia a zwłaszcza rotacji przedramienia powodują ograniczenie sprawności. Stosunkowo najlepiej chorzy znoszą niewielkie ograniczenia wyprostu łokcia (oczywiście nie dotyczy to sportowców).
Leczenie utrwalonych przykurczów w stawie łokciowym jest trudne, rokowanie często nie jest pomyślne. Łokieć to częsta lokalizacja bólów przeciążeniowych. Dotyczą one zwykle przyczepów mięśniowych i mają charakter entezopatii. Przyczyną entezopatii jest zaburzenie równowagi pomiędzy wytrzymałością przyczepu a siłą i elastycznością mieśnia. W obrębie łokcia najczęstsza jest entezopatia prostowników- popularna nazwa tego schorzenia to łokieć tenisisty. Nieco rzadziej zdarza się entezopatia przyczepu zginaczy (objawem jest tepy ból po przysrodkowej stronie łokcia)- potocznie nazywana łokciem golfisty. Schorzenia te należą do najczęstszych zespołów bólowych w obrębie kończyny górnej. Arsenał metod leczniczych obejmuje specjalistyczną rehabilitację.
Patrz: łokieć tenisisty, łokieć golfisty, przykurcz łokcia, zespół kanału nerwu łokciowego, neuropatia gałęzi nerwu promieniowego.
